Japan, naghigpit sa mga siklista

Ni Ramil Lagasca

Mas mahigpit na batas sa pagbibisikleta ang ipinatupad ng Japan.

Dahil marami ang ginagawang paraan ng transportasyon ang bisiklita sa Japan partikular na sa Tokyo, Osaka at Nagoya, nagpalabas kamakailan ang Tokyo District Public Prosecutor’s Office ng bagong alituntunin hinggil sa batas trapiko na may kinalaman sa bisikleta. Ito ay dahil sa patuloy na pagtaas ng bilang ng mgasiklista at sibilyan na naaaksidente.

Kung dati rati`y “blue ticket” lang ang ini-issue kapag lumabag sa batas bilang parusang administratibo, ngayon ay  magbibigay na rin ng“ red ticket” na nagpapataw ng mas mabigat na parusa o multa.

Tinatayang aabot sa Y50,000 ang maaaring bayarang multa ng mga siklista na mahuhuling lalabag sa batas trapiko at maaari rin makakusahan ng kasong criminal. Bukod sa batas trapiko, ilan sa papatawan ng parusa ay ang pagmamaneho sa ilalim ng impluwensiya ng alak na may multa Y1 milyon o pagkakakulong ng isa hanggang limang taon; paggamit ng gadgets tulad ng Ipod at cellphone pati na paying habang nagmamaneho, Y50,000; pagmamaneho sa gabi ng pundido o basag ang headlamp, Y50,000; pag-aangkas sa bisikleta, Y20,000.

Pagmumultahin din ang mga siklista na hindi titigil red light ng Y50,000 at pagkakakulong ng tatlong buwan; pagmamaneho ng salungat sa daloy ng trapiko, Y50,000; at pagbibisikleta sa pedestrian zone, Y50,000.

Dapat din na idikit kaagad ang sticker na may serial number galing sa pinagbilhan kapag bumili ng bisikleta at kailangang nakarehistro ito sa malapit na istasyon ng pulis. Ang pagpaparehistro sa pulisya ay paraan upang madaling mahanap at matunton ang bisikleta kung ito ay ninakaw o nawala. Iparada ang mga bisikleta sa rental parking lot o mga lugar na maaari itong ilagak kundi ay kukumpiskahin ng mga awtoridad ang bisikleta.

Mainit na rin sa mga awtoridad sa mga “piste bikes” na tinatanggalan ng preno upang gawing pang-karera na isa sa mga malaking rason sa mataas na bilang ng aksidente sa pagbibisikleta. Umabot sa 3,956 ang naitalong aksidente ng National Police Agency ng Japan noong 2011.

Pinapayuhan din ang mga siklista partikular na ang mga dayuhan gaya ng mga Pilipino na alaming mabuti ang mga patakaran sa pagbibisikleta upang maiwasan ang aksidente at hindi makapag-multa o makulong.

Tuklasin ang kagandahan ng Nikko

“Don`t say wonderful until you`ve seen Nikko.”

                 

Ito ang pinakapopular na kasabihan sa Japan bilang kanilang pagmamalaki sa ganda ng Nikko na napapaligiran ng mga bundok at kaluntian, makasaysayang templo at dambana, at kung saan maaaring makapagtika, malayo sa ingay na dala ng siyudad. Matatagpuan ang Nikko sa Tochigi Prefecture na halos dalawang oras ang layo mula sa Tokyo at dinarayo ng mga bisita tuwing panahon ng tagsibol at taglagas.

Sinasabing nadiskubre ang Nikko 1,200 taon na ang nakalipas sa Daiya River. Noong 16th century, hinabilin ni Shogun Tokugawa Ieyasu bago siya mamatay sa kanyang tagapagmana na magtayo ng maliit na templo sa Nikko upang doon ilagak ang kanyang mga labi at maging tagapagbantay sa kapayapaan at kaayusan sa Japan. Natupad naman iyon ngunit nireporma ni Iemitsu, ang ikatlong tagapagmana ni Ieyasu, ang maliit na templo sa naggagandang arkitektura na nakatayo ngayon.

Bukod sa pagiging popular bilang mauseleo ni Shogun Tokugawa, nakalista rin ito bilang isa sa UNESCO’s World Heritage dahil ipinapakita nito ang sinaunang kultura ng Japan. Naiiba ang mga templo at dambana sa Nikko dahil sa kakaiba at espesyal na wood carvings at mga palamuti. Isa na sa mga popular na wood carvings ay tatlong unggoy na nagsisilbing bantay ng banal na kabayo. Ipinakakahulugan ng tatlong unggoy ang “see no evil,” “hear no evil,” at “speak no evil.” Itinatampok din nito ang Yomeimon Gate na tinatawag na “Twilight Gate” dahil kapag nandito ay makikita mo ang lahat ng magagandang tanawin hanggang sa sumapit ang takipsilim.

Isa rin sa popular na lugar sa central Nikko ay ang Chuzenjiko, isang lawa na napapaligiran ng mga puno, bulaklak at halaman. Ito ay matatagpuan sa paanan ng sagradong bulkan, Mount Nantai, at upang mapuntahan ay kailangan sa Irohazaka Winding Road dumaan. Naging kilala ang daan na ito dahil sa “48 hairpin turns” at halos nasa 400 meters in altitude. Dati ay hindi ito pinapadaanan sa mga kababaihan at mga kabayo upang hindi umano makasira sa kagandahan ng lugar subalit binago ang patakaran na ito. Maaaring makapasok sa Umagaeshi --  na ang ibig sabihin ay pagbabalik ng kabayo – ang mga sasamba sa Mount Nantai.

Hindi rin dapat palagpasin ang pagkain ng “yuba,” isang pagkain na gawa sa soy milk na pinapakuluan upang makolekta ang “yellowish sheets” at ginagawang tofu skin na tinatawag na “Nama-yuba” habang ang pinatuyong bersyon nito ay tinatawag naman na “Hoshi-yuba.” Popular ito noon sa mga mongha dahil mayaman ito sa protina. Ngayon, inihahain na ito bilang “sashimi”, ginagamit na “nori” o spring roll skin para balutin ang ilang sangkap at pagkatapos ay piprituhin. Hindi matatagpuan ang yuba kahit saan sa Japan kaya’t mainam na tikman ito habang bumibisita sa Nikko.

Ilan pa sa makikita sa Nikko ay ang Kegon Waterfall, Nikko Natural Science Museum, Futarasan Shrine, Italian Embassy Villa, Akechidaira Plateau  at Ryuzu Waterfall. Kaya samantalahin ang panahon ng tagsibol upang makapamasyal sa itinuturing na cultural heritage site ng Japan.

Antonio at Rosario: Kuwento ng pagkamit ng indulto

Mr. and Mrs. Antonio Enriquez

“Dream Come True” ang nasa isip ni Rosario na mas kilala sa pangalang Rose noong ikinasal sila ni Antonio Enriquez dahil matutulungan na niya ito na makakuha ng visa dahil hindi ito dokumentado sa Embahada ng Pilipinas.

Si Antonio ay tubong Nueva Ecija at si Rosario naman ay tubong Ilo-ilo sa Panay.

Si Rosario ay nagtatrabaho bilang isang kasambahay ng isang Expat family sa Japan na may hawak na visa bilang “Designated Activities” ng mahigit dalawang taon nang makilala niya si Antonio. 12 taon nang hindi dokumentado sa Japan si Antonio noong mga panahon na iyon. 

Dalawang taon din silang magkasintahan bago nagdesisyon na magpakasal noong ika- Setyembre 25, 2002 sa isang legal na seremonyas na pinamunuan ni Consul Lourdes Tabamo sa Embahada ng Pilipinas.

Minsan ay itinanong ni Rosario si Marian Tanizaki ng Philippine Help Center kung mayroong isang indulto o amnesty ang mga Pilipinong matagal na sa Japan na naninirahan bilang isang hindi dokumentadong migrante.

Sa loob ng simbahan kung saan sumasamba si Rosario ay nabigyan siya ng impormasyon na mayroong panibagong mga alituntunin ng indulto para sa isang Pilipinong hindi dokumentadong at halos 20 taon nang naninirahan sa Japan. Nabuhayan ng pag-asa si Rosario matapos malaman na may pagkakataon itong ipaglaban ang karapatan ng asawa na tumira sa Japan.

Sinamahan ni Tanizaki si Antonio at Rosario para makilala ang abogado para maihanda ang mga legal na papeles bago harapin at sumuko sa Immigration authorities ng Japan.

Inabot ng anim na oras ang paglilitis at nangamba si Rosario sa posibilidad na maaaring makulong o mapabalik ng Pilipinas ang kabiyak. Samantala, umapela ang human rights lawyer nina Rosario para sa visa application ni Antonio sa Immigration.

Laking pasalamat ni Rosario dahil nabigyan sila ng liham ng Immigration na nagsasaad na hindi na siya maaring sitahin dahil siya ay sumuko na sa mga awtoridad. Pagkatapos ng pagsuko, inatasang kumuha ng Alien Card si Antonio sa Munisipyo nila subalit nakasaad pa rin doon na wala pa siyang visa.

Mahigit na anim na buwan ang pagproseso ng mga papeles para sa Immigration. Habang naghihintay ng resulta ay naramdaman ni Rosario na parang nawalan na sila ng privacy dahil lahat na ay inusisa sa kanila ng Immigration. 

Sinabi ng Immigration na si Antonio ay hindi maaaring magtrabaho ng kahit ano at kailangan nasa bahay lang siya sa buong magdamag. Minsan binisita siya ng isang opisyal at sinabihan siyang umuwi na sa Pilipinas dahil walang mangyayari sa kanya sa Japan at hindi siya maaaring mabigyan ng visa dahil Designated Activities lamang ang visa ni Rosario.

Minsan inanyayahan silang dalawang mag-asawa na pumunta sa Immigration para ma-interview at inisip ni Antonio na ito na ang kanyang pagkakataon para mabigyan ng visa.

Apat na buwan ang nakalipas nang pinatawag na muli ng Immigration si Antonio at sa pagkakataong ito ay nabigyan na siya ng “Karihomen” na ibig sabihin ay mayroon na siyang pansamantalang kalayaan. 

Sa ikaapat na buwan, bago siya bumalik sa Immigration para sa pagtatak ng Karihomen, ay nakatanggap si Antonio ng isang tawag na nag-uutos na dalhin niya ang kanyang pasaporte at Alien Card.

Sa sobrang pag-alala ay tinawagan ni Antonio ang kanyang mga kaibigan at sinabi ng mga ito na maaaring mabigyan na siya ng visa ngunit kabaligtataran naman ang sinabi ni Tanizaki. Aniya, asahan na nila ang masamang balita at mag-empake na dahil kung hindi siya mabibigyan ng visa ay ipapa-deport na ito kaagad sa Pilipinas. 

Kasama si Tanizaki, pumunta ng Immigration ang mag-asawa para sa pinakahuling paglilitis ni Antonio. Pagkaraan ng dalawang buwan, ipinatawag na naman sila Antonio at Rosario at doon ay natanggap na nila ang balita mabibigyan na siya ng visa.

Nagbunga ng magandang resulta ang kanilang paghihintay at paghihirap sa paniniwalang hindi sila pababayaan ng Diyos. Napaiyak na lamang si Antonio habang walang maintindihan si Rosario sa mga sinasabi ng abogado. 

Pagkalipas ng 22 taon ay umuwi sa Pilipinas si Antonio para makita ang kanyang mga mahal sa buhay ngunit bumalik din siya sa Japan dahil nasanay na sila sa buhay Japan.

Sa kasalukuyan si Antonio ay nagtatrabaho sa isang malaking korporasyon at si Rosario naman ay nananatili pa rin sa kanyang trabaho sa Expat family sa Tokyo at sa pagkakataong ito ay hindi na Designated Visa ang hawak nito kundi isa nang Long Term Resident Visa.

(Nailathala sa Enero 27, 2013 issue ng Pinoy Gazette)

Pinoy Gazette: Online

Bukod sa halalan na magaganap sa darating na Mayo, isa sa kinapapanabikan ng grupo ng Pinoy Gazette ay ang pagdiriwang nito ng ika-17 anibersaryo bilang nangungunang diyaryong Pilipino sa Japan. Hindi namin akalain na sa mahigpit na kumpetisyon sa larangan ng pamamahayag ay mananatiling matatag ang Pinoy Gazette sa paghahatid ng makabuluhang balita at istorya para sa mga Pilipinong naninirahan at nagtatrabaho  ngayon sa iba’t ibang lugar sa Japan.

Mahirap maging isang Overseas Filipino Worker (OFW) dahil hindi madaling mangibang-bansa upang makipagsapalaran sa lugar na iba ang paraan ng pamumuhay kumpara sa nakagisnan na. Lalong mahirap ang mapawalay sa pamilya – ang pangungulila dahil hindi mo sila makita at mayakap araw-araw, at ang lungkot kapag hindi ka man lamang nakadalo sa pagtatapos ng iyong anak sa kolehiyo at iba pang mahahalagang okasyon.

Ito ang isa sa mga dahilan kung bakit patuloy na nasa sirkulasyon ang Pinoy Gazette – upang maghatid ng impormasyon at istorya na kagigiliwan ng mga OFW sa Japan, na kahit paano’y malibang sila sa pagbabasa at malimutan ang pagkawalay sa pamilya kahit na sandali lamang. Ito ang naging inspirasyon ng Pinoy Gazette kaya’t sa pagdaan ng panahon ay patuloy itong nag-iisip ng iba’t ibang paraan para maabot ang bawat Pilipino sa Japan, na ngayon ay tinatayang nasa humigit-kumulang 300,000.  

Kaya’t napagdesisyunan ng grupo na maglunsad ng isang blog upang lalo pang maabot ang ating mga kababayan sa Japan. Nilalaman ng blog na ito ang mga balita at istorya na lumalabas sa diyaryo kada buwan. Marahil, may ilan sa inyo ang hindi madalas nakakakuha ng kopya ng Pinoy Gazette kaya’t  minabuti namin na ilagay ang ilang istoryang aming nailathala – online.

Dahil sa bandang huli, hindi mahalaga kung kami man ang nangungunang diyaryong Pilipino sa Japan o hindi dahil mas mahalaga sa amin na mabasa niyo ang Pinoy Gazette sa kahit na anong pamamaraan.

(Mayroon na rin pong official fan page ang Pinoy Gazette, http://www.facebook.com/pinoygazetteofficial. Like Us!)