The Colors of Autumn

Ni Florenda Corpuz

Patapos na ang tag-init kaya naman nasasabik na ang mga lokal at dayuhang turista sa Japan sa pagpasok ng taglagas kung saan napakagandang pagmasdan ng paligid dahil sa makukulay na autumn leaves.

Nagsisimula ang autumn season o aki sa buwan ng Setyembre at tumatagal hanggang Nobyembre kung saan makikitang nagbabago ang kulay ng mga dahon na tinatawag na koyo o fall foliage. Ang mga berdeng dahon sa mga puno ay nagkukulay dilaw, dalandan at pula bago magkalaglag sa lupa. 

Isa ang maple tree o kaede sa mga puno na nagpapatingkad sa panahon ng taglagas. Kadalasang makikita ito sa mga kagubatan sa Japan ngunit may mga Hapon din na ginagawa itong dekorasyon sa kanilang mga bakuran. Ang maple leaf ay madalas na napipiling pattern at disenyo sa mga tela ng kimono. Ito rin ay kinakain bilang tempura kung saan ang mga dahon ay nilalagyan ng asin o asukal at piniprito sa tempura batter para sumarap. Nariyan din ang ginkgo tree o icho na nagpapaganda ng kapaligiran tuwing taglagas. 

Sa katunayan, ito ay napili bilang symbol tree ng Tokyo. Hindi nagkukulay pula ang dahon ng punong ito subalit nagiging maningning na dilaw naman na kadalasang makikita sa mga templo, parke at kalsada. Sa mga bulubunduking lugar naman sa Japan ay naghahari ang mga rowan tree o nanakamado kung saan ang mga dahon ay halos pareho ng sa maple tree. 

Tuwing panahon ng taglagas, popular na libangan ang autumn leaf viewing o momijigari tulad ng cherry blossoms viewing o hanami tuwing tagsibol. Nagsimula ang kasaysayan ng momijigari sa Japan nang mai-compile ang sinaunang koleksyon ng Manyoshu poetry noong ika-walong siglo. May mga eksena sa classic novel noong Heian Period na may pamagat na “The Tale of the Genji” kung saan naghahanap ng mga kamangha-manghang autumn colors ang mga tauhan sa kwento. 

Tradisyon na ng mga Hapon ang pagsubaybay sa koyo front na dahan-dahang umuusad mula sa northern island ng Hokkaido hanggang sa makarating ito sa central at southern Japan. Kadalasan ay sa mga parke, templo at bulubunduking lugar nagpupunta ang mga tao para masilayan ang mga naggagandahang autumn colors. Ilan sa mga kilalang koyo spots sa Japan ay ang: Daisetsuzan National Park sa Hokkaido, Hachimantai sa Tohoku, Mount Takao sa Tokyo at Kiyomizudera sa Kyoto.

May ilang national holidays na ginugunita tuwing panahon ng taglagas. Isa na rito ang autumnal equinox o Shunbun no Hi na ipagdiriwang sa Setyembre 23 ngayong taon. Ang autumnal equinox ang araw kung saan ang haring araw ay tumatawid sa ibabaw ng equator mula sa hilaga patungo sa katimugang hemisphere. Ang araw ay eksaktong sisikat sa silangan at eksaktong lumulubog din sa kanluran kaya pantay ang haba ng araw at gabi sa araw na ito. 

Pagkatapos ng araw na ito ay mas maikli na ang araw kesa gabi sa northern hemisphere. Bukod sa tanda ng pagpapalit ng panahon, ginunita rin sa araw na ito ang alaala ng mga kapamilyang namayapa na.

May mga autumn festivals din na ginaganap tuwing panahon ng taglagas na tanda ng pasasalamat para sa masaganang ani.

Ang autumn color ngayong taon ay nagsimula noong Setyembre 20.

NHK Museum: World’s First Broadcasting Museum

Ni Oliver Corpuz

Taong 1925 nang unang maitala ang kasaysayan ng pamamahayag sa Japan sa pamamagitan ng regular na serbisyong pang-radyo na isinagawa sa Atagoyama, Tokyo – ang lugar kung saan isinilang ang pamamahayag sa bansa.

Pagkalipas ng 88 taon, kamangha-mangha ang pag-unlad ng pamamahayag sa bansa dahil na rin sa makabagong teknolohiya rito -- mula sa radyo, telebisyon, satellite broadcasting hanggang sa HDTV at digital terrestrial broadcasting ngayon. 

Noong Marso 3, 1956, itinayo sa Atagoyama ang kauna-unahang broadcasting museum sa buong mundo na tinawag na NHK Museum of Broadcasting. Ang NHK o Nihon Hoso Kyokai (Japan Broadcasting Corporation) ang pambansang pampublikong brodkaster ng bansa. Binabayaran ng mga taong nanonood ng telebisyon ang operating cost nito. Sa NHK Museum makikita ang progreso ng pamamahayag sa Japan sa pamamagitan ng mga kagamitan na naka-display sa loob nito.

Mayroong apat na palapag ang NHK Museum: 

Sa unang palapag makikita ang ilan sa mga kagamitan noong nagsisimula pa lamang ang pamamahayag sa Japan. Ilan sa mga ito ay ang replica ng double-button microphone at speaker na maaaring gamitin kung nais marinig ang sound quality noon. Naka-display din ang unang television set sa Japan na inimbento ni Kenjiro Takayanagi, ang “Father of Japanese Television”, na naging matagumpay gamit ang isa sa Japanese iroha alphabet na “イ” o “i”. 

Nasa mezzanine floor naman ang Atagoyama Hall kung saan ipinapalabas ang mga programa ng NHK. Matatagpuan din ang Ichiro Fujiyama’s Studio na replica ng workroom ng sikat na singer/composer. May museum shop din dito kung saan maaaring makabili ng mga videos at textbooks mula sa mga sikat na programa ng NHK. May ibinebenta rin na mga character merchandise at libro na gawa ng NHK Broadcasting Culture Research Institute.

Pag-akyat naman ng ikalawang palapag ay matututuhan ang kasaysayan ng pamamahayag sa bansa. Maririnig ang anunsyo ni Emperor Hirohito na tapos na ang World War II sa mga lumang radyo na naka-display dito. Mapapanood din ang ilang mga clips sa ginawang paghahanda noong 1940 Tokyo Olympics gamit ang mga lumang telebisyon. Maaari rin makapanood sa high-resolution digital HDTV Theater. Naririto rin ang Simulated Broadcasting Studio kung saan maaaring masubukan maging isang camera man at announcer gamit ang mga actual broadcasting equipment, o kaya ay mag-operate ng weather camera. 

Makikita naman sa ikatlong palapag ang mga lumang kagamitan tulad ng tubular bell na ginamit noong unang panahon upang mabatid ang oras; kamera, microphones, household radio at telebisyon.

Silid-aklatan naman ang nasa ikaapat na palapag kung saan may Program Library at Reference Library na makikita. Mayroong 8,000 na mga programa ng NHK ang pwedeng mapanood dito kabilang na ang “Kohaku Uta Gassenn” o New Year’s Eve Singing Contest”, Taiga history dramas at marami pang iba. Sa Reference Library naman makikita ang mga librong patungkol sa pamamahayag at mga librong gawa ng NHK Broadcasting Culture Research Institute. Makikita rin dito ang ilan sa mga kasuotan, props, scripts at iba pang rare items na ginamit sa Taiga history dramas at New Year’s Eve Singing Contest. 

Ang NHK Museum of Broadcasting ay bukas sa publiko mula 9:30 ng umaga hanggang 4:30 ng hapon, Martes hanggang Linggo. Libre ang admission dito.

Martin Nievera: ‘Singing is what keeps me alive’

Ni Len Armea

Tatlumpung dekada na ang nakalipas simula nang dumating mula sa Amerika si Martin Nievera na agad pinakilig ang publiko sa pamamagitan ng mga kantang “Be My Lady,” “Pain”, “Say That You Love Me,” “Forever” at “You Are My Song.”  Sa industriya na madaling magbago ang panlasa ng mga tagahanga, ipinakita ni Martin ang kanyang husay bilang mag-aawit at kung bakit siya tinaguriang “The Concert King.”

Sa loob ng 30 taon, nakagawa na si Martin ng 26 albums, hindi mabilang na konsiyerto, TV programs, at maging pelikula at nagawaran ng iba’t ibang parangal. Kaya bilang pagdiriwang ng kanyang ika-30 taong anibersaryo sa industriya, inihahandog ni Martin sa kanyang masugid na mga tagahanga ang “Martin Nievera: 3D – Tatlong Dekada” concert na gaganapin sa Setyembre 13 sa Smart Araneta Coliseum.

“In this show, I’m going to do what I used to do. You call it throwback these days, back in my day we called it old school -- and that is to sing the songs with beautiful instruments. 

“I’m going to do what I used to do back then so that the people watching and the people in my industry will see that this is the way we used to do it, this is why I am blessed with a title ‘Concert King.'

“I want to be able to give you the music that I gave you years ago that hopefully will bring you back to a happy place in your life or in a time that was very happy for you,” pahayag ni Martin.

Isang malaking tagumpay na para sa isang artista na tulad niya na tumagal ng ilang dekada na labis na ipinagpapasalamat ng pamosong balladeer. Aniya, hindi naging madali na marating ang kanyang estado bilang mang-aawit lalo na’t may kaakibat din na pagsubok ang pagtamasa sa kasikatan.

“It feels great! This is the day and age of ‘here today, gone tomorrow’ so to be three decades, even a decade is great, you know. I didn’t know I would last this long.

“What keeps me alive is singing, performing and being in front of a bunch of strangers and throwing my heart and soul – that’s what I love to do. That is the best part of my job,” bulalas pa ng masayahing singer.

Sa panayam ng Pinoy Gazette kay Martin, na itinuturing na isa sa music icons sa bansa, ay sinagot nito kung ano ang kanyang naging sikreto kung bakit siya nagtagumpay sa mundo ng showbusiness.

“For me, the secret to success is not knowing that you’ve arrived. If you know you’ve arrived, that’s it, you’re done. As they say, it is the journey not the destination,” aniya.

Ibinunyag din niya na hindi niya itinatago ang mga tropeo at parangal na kanyang natatanggap at kanyang saloobin sa pagiging Concert King.

“I don't want to be reminded of greatness --I don't know if that's good or bad -- it sounds almost cheesy that I don't want to be reminded of how well I did. I am hoping that I don't need to look at accolades or trophies to know how great I am or was. 

“When they said to me, you’re the Concert King. What do you feel about it? Concert King to me means I have to do a performance fit for a king, not a king performing. Kings do not perform. So I always say, every performance I do, there’s no such thing as a small gig, a small show. Every show that I do – big or small – has to be fit for a king. That’s why I’m the Concert King.”

Hindi rin nangimi si Martin sa pagsasabi na alam niyang lahat ng ito ay maaaring mawala, na ang kasikatan at tagumpay ay hindi permanente. Ito umano ang kanyang natutuhan sa loob ng tatlong dekada.

“I think the best lesson is that everything that you achieved, everything that you dream to achieve there is really an end at the end of the rainbow because before I thought I’m going to be the way I am forever. I learned to be more grateful, everything that comes my way… I’m just so humbled by everything around me. 

“I’ve been slapped so many times, I’ve been up and down so many times, I’ve bounced back in my career so many times that I’ve learned the art of bouncing back and that for me that is the hardest thing to learn because fame can really blind you.

“I’ve saved myself in an industry that can make you implode,” pahayag ni Martin.

Ako at ang Monbukagakusho: Isang Bagong Simula sa Tokyo

Ni Herlyn Gail Alegre

Monbukagakusho scholar, Herlyn Gail Alegre

“Why do you want to go to Japan?” 

Ito ang paulit-ulit na tinatanong sa akin pero paulit-ulit ko pa rin hinahanapan ng kasagutan. Marami na akong kaibigan at kakilala na nagtanong at nag-usisa, pero kahit isa, wala yata akong nasagot nang tama – hindi sapul, swak o pasok sa banga. Ganoon yata talaga kapag sobrang gusto mo ang isang bagay, hindi mo maipaliwanag nang malinaw sa iba kung bakit. 

Kaya sa araw ng interview, nagbaon ako ng ilang linyang maaari kong isagot sa mga tanong ng panel. Hindi ito beauty contest o visa application, interview ito para sa research category ng Monbukagakusho Scholarship, isang full scholarship na ibinibigay ng Japanese Government sa mga Pilipinong gustong mag-aral sa Japan. 

Isang pangarap

Nasa college pa lamang ako pangarap ko talagang mag-aral sa Japan. Hindi lang dahil mahilig ako sa anime o gusto ko lang mag-cosplay sa Harajuku, may kakaibang charm ang Japan, gusto ko siyang pag-aralan at gusto kong doon mismo mag-aral. At ang dream school ko, ang Waseda University – isa sa mga pinakatanyag na private universities sa Tokyo. Kaya noong una kong malaman ang tungkol sa Monbukagakusho Scholarship, nagkaron ako ng pag-asa na hindi naman pala imposible para sa mga ordinaryong taong kagaya ko ang makarating sa Japan na may student visa. 

Isang silip sa Monbukagakusho Scholarship

May iba’t ibang kategorya ang scholarship: professional training college, college of technology, undergraduate at research category. Bawat taon, nagbubukas ang aplikasyon bandang Abril. Mayroon din scholarships para sa mga teachers, Japanese studies students at government employees . May iba’t ibang stages din ang aplikasyon, nagkakaroon nga lang ng kaunting pagkakaiba sa proseso depende sa kategorya. 

  Document screening. Kailangan kumpleto lahat ng dokumento na hinihingi ng Embahada ng Japan, isa lamang ang kulang dito, pwedeng masayang ang buong aplikasyon mo. Kaya mahalagang i-double check nang mabuti ang checklist at pagsunud-sunurin ang dokumento para wala kang maiwan. Isa sa mga tinitingnan ng screening committee ay ang academic grades kaya mahalaga sa mga interesadong mag-apply na pagbutihin ang academic performance nila. Mahalaga rin na pagtuunan ng pansin ang paggawa ng research proposal dahil dito unang masusubok ang kakayahan mo bilang isang researcher – kung maayos, malinaw at konkreto ang gusto mong gawing pag-aaral sa Japan.  

  Written Examination. Sa research category, Ingles at Nihongo lang ang kasama sa written exam. Kailangang sagutan ng lahat ang English exam pero optional ang Nihongo exam. Ibig sabihin, hindi required na matatas ka na mag-Nihongo bago ka mag-apply, pero siyempre, dagadag credentials din kung may background ka na. 

  Panel Interview. May anim na tao ang kasama sa panel interview ko. Isang mahalagang tandaan pagsalang sa panel ay dapat gamay mo ang research proposal mo. Itatanong nila ang mga detalye tungkol dito at kung paano mo ito balak gawin sa Japan. Hindi mo naman kailangang palabasin na dalubhasa ka na sa topic mo, kailangan mo lang ipakita na kaya mong gawin ang actual research mo. 

Sa research category, mahaba-haba pa ang proseso pagkatapos ng interview. Kinailangan pa namin humanap ng professor at university na tugma sa research topic namin. Hindi ibig sabihin na tinanggap ka ng  university, sigurado na ang pagpasa sa scholarship. Ibabalik uli sa Ministry of Education, Culture, Sports, Science and Technology (MEXT) ang mga papeles at muling dadaan sa final screening. 

Ang Mahabang Paghihintay

Kung mayroong isang bagay akong natutuhan sa pag-apply ko sa Monbukagakusho Scholarship, ito ay ang paghihintay. Mahabang paghihintay na umusad sa bawat stage ng proseso, mas mahabang paghihintay sa bawat tawag at email na mula sa Embassy at pinakamahabang paghihintay para malaman ang resulta. Pero kahit gaano pa kahaba ito, sobrang sulit naman kapag nalaman mo na ang magandang balita.

Tungo sa Bagong Simula

“Why do you want to go to Japan?” Tanong ng isa sa panel of judges. Pinagpapawisan ako kahit malakas ang aircon. Nakalimutan ko ang ilang linyang ni-rehearse ko, wala akong maisip na magandang sagot, walang academic argument, mas lalong walang pang “Miss Universe” na sagot, ngumiti na lang ako at sinabing, “Everyone is entitled to a new beginning,” nanginginig pa ang aking boses. “And I am ready to face whatever it takes.” At sa palagay ko, kahit corny, epektibo naman ang aking sagot, dahil ito ako, magsisimulang harapin sa susunod na buwan ang bagong simula ko sa Tokyo. 

Ang ‘Tahanan ni Nanay’ sa Japan

Ni Florenda Corpuz

“’Di bale nang hindi kami pasok sa ‘Bahay ni Kuya’, pasok naman kami sa ‘Tahanan ni Nanay’,” ang pahayag na ito ng mga Japanese-Filipino children o JFC ang nagtulak kay Anita Sasaki o “Nanay Anita” upang itatag ang Tahanan ni Nanay o TNN.

Itinatag noong Oktubre 2012, ang Tahanan ni Nanay ay isang non-governmental organization (NGO) na nagbukas ng pinto para sa mga Japanese-Filipino children na may problema at pinagdadaanang pagsubok sa bahay at sa eskwela. Ito ay nag-ugat sa grupong Christian Association Serving Traditional Laymens Evangelization o CASTLE kung saan ang mga miyembro ay pawang mga maybahay. Nang ang mga maybahay na ito ay magkaroon ng mga supling, ang kanilang mga anak naman ay naging miyembro ng binuong CASTLE Youth.

Sa Tahanan ni Nanay, nililinang ang kakayahan at talento ng mga JFC. May mga programa rin at proyekto na ginagawa upang malinang ang personalidad ng mga kabataang ito. 

Paano nabuo ang Tahanan ni Nanay?

“I learn not only from school or books. I learn from people, from young people. They know something that I don’t. Just open your eyes, heart and arms and you will learn. Hindi mataas ang pinag-aralan ko. I listen to the young.” 

Pagmamahal sa apo ang nagbigay ng ideya kay Nanay Anita upang itatag ang Tahanan ni Nanay. Isa rin JFC ang apo ni Nanay Anita, si Mariye, na inabandona ng Hapon na ama sa batang edad. 

“Malapit ang puso ko sa mga kabataan dahil may mga anak at apo ako na naiwan ko sa Pilipinas. Nanay ako, lola ako,” pahayag ng 66-anyos na si Nanay Anita.

Ngunit ang talagang nagbunsod kay Nanay Anita upang itatag ang CASTLE, CASTLE Youth at Tahanan ni Nanay ay nang iwanan ng isang Pilipina ang kanyang tatlong linggong gulang na sanggol sa pintuan ng club na pag-aari ng asawang Hapon ni Nanay Anita. Bilang mama-san ng club ay may mga obligasyon at responsibilidad si Nanay Anita na dapat unahin kaya’t hindi niya maaaring alagaan ang sanggol araw-araw. Ang ginawa ng ina ng sanggol ay kinuha ito at iniwan sa isang lugar kung saan mga undocumented na Pilipino ang namimirmihan. Napabayaan ang sanggol at kalaunan ay binawian ng buhay.

Hindi naging madali ang inindang hirap at sakripisyo ni Nanay Anita upang maitatag ang Tahanan ni Nanay. Ngunit dahil sa pagnanais na makatulong sa mga JFC ay gumawa siya ng paraan upang malampasan ang mga pagsubok na ito. Nagsagawa siya ng mga proyekto tulad ng “Battle of the Bands” at isang singing contest para sa Japanese nationals na kakanta ng mga OPM upang makalikom ng sapat na pondo sa pag-renta ng lugar na gagawing Tahanan ni Nanay. 

Isang maliit na kwarto malapit sa Hirai station ang inookupa ngayon ng Tahanan ni Nanay. Bukod sa mga JFC, kinakalinga rin nito ang mga Pilipino na dumaraan sa mga problema at pagsubok dito sa Japan habang prinoproseso ang kanilang mga dokumento sa pag-uwi sa Pilipinas. 

Mga proyekto ng Tahanan ni Nanay

Sa loob ng Tahanan ni Nanay, maraming gawain ang maaaring pagkaabalahan. Noong mga nakaraang buwan, may mga volunteers na nagtuturo ng wikang Ingles sa mga JFC. 

Kamakailan ay nagkaroon din ng 3-day Youth Empowerment na may layong tulungang madiskubre ng mga JFC ang kanilang mga sarili bilang aktibo at makabuluhang miyembro ng lipunan. Sila ay dumaan sa workshops at seminars. Nagkaroon din ng values formation, personality development, reading of messages at marami pang iba kung saan ang mga kabataang dumalo ay nasa edad na 15-20 taong gulang.

Balak rin ng Tahanan ni Nanay na bumuo ng isang grupo na tatawaging “TNN Kids Rondalya”. Pera mula sa sariling bulsa ang ilalabas ni Nanay Anita sa proyektong ito ngunit siya ay umaasa na bibigyan ayuda ng mga kaibigan sa Embahada at komunidad ang balakin na ito.

“Sa ngayon, wala pang pinansiyal na suporta na natatanggap ang Tahanan ni Nanay subalit ako ay umaasa na susuportahan nila kami dahil sa maganda ang aming adhikain para sa mga JFC,” ani Nanay Anita.

Si Nanay at ang mga JFC

Taong 1985 nang unang tumuntong sa Japan si Nanay Anita bilang negosyante. 1995 naman nang siya ay manatili rito at muling makapag-asawa ng Hapon, si Hideo Sasaki o “Tatay” kung tawagin ng lahat. May 20 apo at limang anak, ang iba ay nasa Japan habang ang iba naman ay nasa Pilipinas.

“I’m preparing these children kasi hindi naman ako palagi nandito. It hurts me. Mayroon din akong problema sa mga apo ko, ang mga anak ko mahirap din ang buhay pero inalay ko ang oras ko sa ibang tao,” madamdaming pahayag ni Nanay Anita.

“Ang gusto ko lang, they will grow and find themselves at dumating ang panahon na kaya nilang makihalubilo. We need to inculcate Filipino values to these youth. Nais ko rin na itaas ang imahe ng mga Pilipino sa Japan. Habang nandito tayo ay hindi tayo binabatikos. We have to show them na ang mga Pilipino ay iba. Kayo ang pag-asa that’s why I want you to be the best. Mayaman tayo, may kulturang maganda,” dagdag pa niya.

Bukod kay Nanay Anita, katulong rin niya sa pag-aasikaso sa Tahanan ni Nanay sila Amina Banson, George Cabrera at Ma. Ana Amparo. 

Mahirap man sa aspetong pinansiyal, mayaman naman si Nanay Anita sa pagmamahal para sa mga JFC. Sandata ang malakas na pananalig sa Diyos, alam ni Nanay Anita na darating ang panahon na tatayo nang mag-isa ang Tahanan ni Nanay at maraming kabataan ang matutulungan nito. 

Barrio Fiesta 2013 gaganapin sa Yokohama

Gaganapin ang pinakamalaki at pinakamakulay na pagdiriwang sa kasaysayan ng Filipino community sa Japan – ang Philippine Festival Barrio Fiesta 2013 sa Yamashita Park lungsod ng Yokohama sa darating na Setyembre 28-29.

Ipapamalas sa dalawang araw na pista ang yaman ng kulturang Pilipino at isusulong din ang mga naggagandahang lugar at pasyalan sa bansa. Layon ng pagdiriwang na pagdauping-palad ang bawat miyembro ng Filipino community sa Japan at palaganapin ang pag-unawa at pagpapahalaga sa kulturang Pilipino sa Japan. 

Panauhing pandangal sa pagdiriwang ang mga pangunahing opisyal ng mga lungsod ng Maynila at Yokohama, kabilang na ang bagong halal na alkalde ng Maynila na si Hon. Joseph Ejercito Estrada.

Ayon kay Jenavilla Shigemizu, ang overall chairperson ng Barrio Fiesta 2013 executive committee, maraming aktibidades ang nakalinya sa dalawang araw na pagdiriwang. Kabilang na rito ang pagtatanghal ng mga tradisyunal na Pilipinong sayaw, fashion show na magpapakita sa mga likha ng mga magagaling na Pinoy designers at musical at entertainment numbers mula sa mga kilalang performers. May palaro rin para sa mga bata at kokoronohan din ang tatanghaling “Mutya ng Barrio Fiesta 2013”. Mayroon din mga booths kung saan mabibili ang iba’t ibang mga paboritong pagkain tulad ng pansit, adobo, kaldereta, chicken inasal, leche flan at iba pang produkto na gawang Pinoy.

Matatandaang matagumpay ang naganap na Barrio Fiesta noong nakaraaang taon kung saan humigit kumulang 50,000 katao ang nakisaya sa kabila ng mga pag-ulan. Bago ang pagdiriwang na ito, taong 2007 pa huling nagkaroon ng Philippine Festival sa Japan na ginanap sa Yoyogi Park. 

Ang Barrio Fiesta 2013 ay proyekto ng Filipino community sa Japan sa pakikipagtulungan sa Embahada ng Pilipinas sa Tokyo. Tulad noong nakaraang taon, inaasahan na susuportahan ng City of Yokohama ang pagdiriwang na ito. Ito ay libre at inaanyayahan ng pamunuan ang lahat na dumalo rito.