Kwento ng 2 Pinay: Tuloy ang buhay pagkatapos ng 3/11 tragedy

Dalawang taon simula nang maganap ang trahedya sa Japan, partikular na sa Tohoku region, kung saan niyanig ang bansa ng lindol na may lakas na 9.0 sa Richter scale na sinundan ng malaking tsunami. Ito ang itinuturing na pinakamalagim na trahedya sa Japan pagkatapos ng ilang dekada.
Ayon sa ulat ng Japan National Police Agency, tinatayang nasa 15, 878 katao, 6, 126 ang sugatan at 2, 713 naman ang nawawala sa loob ng 20 prefectures. Bukod dito, ilang kabahayan at gusali ang gumuho kung saan umabot sa US$14.5 to $34.6 bilyon ang halaga ng danyos.

Sa trahedyang ito, maraming Pilipino ang lubhang naapektuhan ng insidenteng ito – bawat isa ay mayroong istorya ng kalungkutan, pangungulila, pag-asa at muling pagbangon. Dalawa sa kanila ay sina Lovely Pineda Ishii at Itou Charito Navalez.

Para sa kapakanan ng pamilya

Nanginginig at kinikilabutan pa si Lovely Pineda Ishii, tubong Davao, kapag inaalala ang nangyari noong Marso 11, 2011. Sariwa pa sa kanya ang alaala ng araw na iyon kung saan muntik nang mawala sa kanya ang bunsong anak na si Oubi. Halos kalalampas lamang ng sinasakyang school bus ng pitong-taong-gulang na anak nang gumuho ang dinaanang tulay.

Lovely Pineda Ishii

Malapit lamang sa nuclear plant sa Fukushima ang tinitirahan ni Lovely, hiwalay sa asawa, at may tatlong anak kaya’t nang sinabi ng mga awtoridad na kailangan nilang lumikas ng bahay ay agad itong nag-empake at pumunta sa evacuation center.

“Hindi na kami pinapayagang tanggalin ang aming masks dahil sa mataas na rin ang radiation count,” pahayag ni Lovely.

Ilang araw ng pagtigil sa evacuation center, sumabog ang Fukushima plant kaya’t kailangan nilang lumisan sa mas malayong lugar upang makaiwas sa panganib ng radiation. Napadpad ang mag-iina sa Tamura, 40 kilometro, ang layo mula sa planta at pagkatapos ay inilipat sila sa Aizuwakamatsu na mas ligtas na lugar.

Naawa si Lovely sa kanyang tatlong anak na sila Yudai, 12, Daichi, 10, at Oubi, dahil sa isang gymnasium sila nakatira kasama ang ilang daang katao.

“Naaalala ko noong panahon iyon, sa “taikukan” o gymnasium kami nakatira at hindi naging madali lalo na sa mga anak ko dahil halos isang komunidad ang kasama namin sa iisang bubong,” dagdag pa ni Lovely.

Makaraan ang isang taon, nagpasyang lumipat si Lovely sa Ichikawa, Chiba na sa tingin niya ay makakabuti sa kanyang mga anak. Mas ligtas umano dito at mas malayo sa pangamba kaya’t makapag-aaral ng mabuti ang kanyang mga anak ng walang takot.

Sa ngayon, inaatupag ni Lovely ang kanyang negosyo na Loyds International Marketing Kabushiki Kaisha na itinayo kamakailan lamang upang magbigay ng pangkalahatang serbisyo sa Filipino communities sa Japan.

Kwento ng pag-asa at pagbangong muli

Itou Charito Navalez at Bayanihan Kesennuma Flipino Community

Hindi na mawawala ang sakit at pait na idinulot ng trahedya kina Itou Charito Navalez at ng mga kasamahang Pilipino. Nakatira at nagtatrabaho si Charito kasama ang 70 Pilipina sa Kesennuma City, Miyagi Prefecture, kung saan 50% sa mga ito ay nagtatrabaho sa fish factory na malapit sa dagat.

Matapos ang trahedya, nawalan ng trabaho si Charito at mga kasama, na kasal sa mga Hapon, kaya’t umaasa lamang sila sa binibigay ng mga taong may magagandang kalooban sa kanila. Ang iba ay gusto nang umuwi ng Pilipinas ngunit sa huli ay pinili pa rin pumirme sa lugar dahil nagkaroon na sila ng pamilya rito.

Buti na lamang ay nakilala ni Charito at ng kanyang mga kasama ang ilang grupo ng simbahan at asosasyon ng mga Pilipino na tumulong sa kanila sa pinagdadaanang suliranin. Isa na rito ay ang Kesennuma Filipino Community na tumulong sa kanila na magkaroon ng trabaho.

Sa loob ng ilang buwan, binigyan sila ng grupo ng libreng pag-aaral at training para makakuha ng lisensiya bilang isang caregiver at bilang English teacher ng mga batan Hapon. Sa 34 Pilipina, isa si Charito sa nakapasa at nakakuha ng lisensiya bilang unang caregiver sa Miyagi at sa 10 English teachers, isa rin siya sa mga napili.

Hindi man kaagad maibalik ang lahat ng nawala, unti-unti siya at ang kanyang mga kasama na bumabangon at nagpupundar.

“Ang Panginoon ang lagi naming gabay sa pang araw-araw  naming buhay. Ang mga bagay na nawala ay lagging may nakahandang kapalit para sa atin mula sa Kanya. Kung kaya kailangang mahalin at pahalagahan ang mga biyayang ibinigay sa atin dahil maaari itong mag-iwan ng mapait na alaala at pagsisisi kapag ito’y nawala,” pagtatapos ni Charito.