Subway Sa Metro Manila

Ni Al Eugenio

Alam ninyo ba na ang Ikebukuro ay dating marumi at pinaninirahan ng mga homeless at mga bum? Ang dating train station  sa lugar na ito ay luma at maliit lamang. Kilala rin ang Ikebukuro bilang isang lugar kung saan madaling makahanap ng mga trabahong ayaw gawin ng pangkaraniwang mamamayan ng Japan. Mga trabahong  mabigat, marumi at delikado. Ang kikitain ay sa araw din iyon maaaring matanggap.   

Marahil, hindi naman lahat, ngunit marami sa mga manggagawang ito ay para bang wala ng pangarap para sa kanilang kinabukasan. Parang hindi nila iniisip na sila rin ay tatanda. Para sa kanila, ang hanap buhay na kanilang ginagawa ay para bang hindi na mawawala. Tuluy-tuloy lamang silang gumagalaw sa araw araw na para bang walang ikinakabahala. Kaya naman pagkatapos matanggap ang kinita sa araw na iyon ay agad nilang gugugulin ito sa pag-inom,  pagkain ng masarap at para na rin siguro tuluyang malimutan ang hirap at pagod ng kanilang ginagawa – sinusubukan ang kapalaran sa paglalaro ng  sugal tulad ng Pachinko.  

Lalo pang dumami ang mga hanapbuhay para sa mga manggagawang tulad nila nang baguhin ng Seibu Corporation ang anyo ng Ikebukuro. Nagtayo ng mga department stores sa ibabaw ng istasyon at tinawag itong Seibu at ang katabi naman nito ay may pangalan ngayong Parco.

Hindi nagtagal at nagsulputan pa ang iba’t ibang establisyimento tulad ng mga restaurant at coffee shops, tindahan ng damit, sapatos at mga sanglaan. Dumami rin ang mga hotels, snack bars at mga night clubs.

Mula sa Ikebukuro ay nabuhay ang Seibu Ikebukuro Line. Isinaayos ng Seibu Corporation ang daanan ng tren na nagdadala ng dumi mula sa mga palikuran ng buong siyudad ng Tokyo. Ang mga duming ito ay ginagamit bilang pataba sa mga taniman ng gulay sa bandang Nerima, Higashi Kurume patungong Tokorozawa. Natabunan daw kasi ng  kung anong mineral mula Mt. Fuji ang mga lugar na ito nang huling pumutok ang bulkan.

Ang pagpapatubo ng palay ay mistulang imposible. Ang pataba ay nakakatulong ngunit halos mga gulay lamang ang naitatanim. Sa panahon ngayon, ang kinikilalang pinakamasarap na daikon o labanos, ay ang mga tanim mula roon na ang tawag ay  Nerima Daikon.

Paisa isa ay nagtayo ng mga istasyon ng tren ang Seibu Corporation sa mga lugar na dinaraanan ng linyang ito. Ang bawat istasyon ay tinatayuan din nila ng mga pamilihan at department store. Tulad ng nangyari sa Ikebukuro ay maraming mga establisyimento ang nagsipagsunod. Halos hindi na napansin dahil sa mabilis na paglipas ng panahon, ang bawat istasyon ng Seibu Ikebukuro Line ngayon ay naging mas  maunlad na kumpara noon.

Ang ganitong pagbabago ay hindi lamang nangyari sa Seibu Ikebukuro Line. Maging ang mga kumpanya rin ng tren sa Osaka, Hiroshima at Fukuoka, ay ginamit ang pamamaraang tulad  nito. Habang nadadagdagan ang mga istasyon ng tren sa iba’t ibang lugar  ay  nagiging madali  rin para sa mga mamamayan at mga kalakal na makarating sa kani-kanilang dapat patunguhan. Ang tiyak sa oras ng pagdating ay laging maaasahan.

Nagkakaroon ng pagkakataon na maging maginhawa ang paghahanap buhay ng bawat mamamayan. Naiiwasan ang pagwawalang saysay sa maraming mga pinaghihirapang bagay. Ang  mga pinaghusayang mga pamamaraan na maiayos ang galaw ng lahat mula sa iba’t ibang  lugar ay naging malaking tulong upang umunlad ang buong bansa ng Japan.  

Sa atin sa Pilipinas ay dati ng may tumatakbong tren patungo sa malalayong lugar tulad ng Bicol at Pangasinan. Marahil kung magagawi kayo sa mga lugar na iyon ay makakakita pa kayo ng mga bakas o mga lumang riles ng dating dinaraanan ng mga tren.

Ano nga ba ang nangyari at nawala na ang mga tren na ito. Ano nga kaya ang mga dahilan at hindi na ito ipinagpatuloy. Naroroon na sana ang mga riles na patitibayin na lamang at daragdagan. Hindi ba mas matipid gumawa ng riles kesa sa mga daan? Hindi ba mas maraming tao at kalakal ang maisasakay dahil ang haba nito ay maaaring dagdagan? Hindi ba mas mabilis dahil sa walang mga signal lights at trapik sa mga dinaraanan? Maaaring makapagpaunlad pa sa bawat lugar o istasyon nitong titigilan.

Noong nakaraang buwan ay naaprubahan na ang paghuhukay ng gagawing subway train sa Metro Manila. Nakakasiguro tayo na bilyun-bilyong piso na naman ang gagamitin upang magawa ang proyektong ito. Kasabay rin nito ang mga bagong anomalya na siguradong  magiging problema na naman bago pa man siguro matapos ang proyekto.

Kung iisipin nating mabuti, gaano ba kalaking bahagi ng ating mga mamamayan ang makikinabang kapag natapos na ang subway na ito? Oo, ang marami sa mga naghahanap buhay sa  Metro Manila. Ngunit papaano naman ang mga kababayan nating nasa malalayong lugar? Matatagalan pa ba ang pagkakataong  maabot sila ng kaunlaran?