Ni Ederic Eder
Naimbitahan
ako kamakailan na magsalita sa palatuntunan ng pagtatapos sa Ipil National High
School sa Marinduque kung saan ako nagtapos. Narito ang ilang payo ko sa mga
nagsipagtapos:
Huwag
bumitaw sa pananampalataya sa Diyos. Sa kolehiyo,
mai-expose tayo sa iba’t ibang ideya. Lalawak ang ating isipan ngunit ‘di
dapat manghina ang ating pananampalataya. Ito ang nagsisilbing lakas na
bumubuhay sa atin. Sa University of the Philippines, iba’t iba ang mga tao. May
ilang ‘di naniniwala sa Diyos. Pero noong first year ako, lalong tumibay ang
pananampalataya ko nang minsang makita ko sa simbahan ‘yung isa sa
pinakamahusay na guro ko na nakaluhod at nagdarasal. Isang matalinong
taong maraming alam na ‘di mo aakalaing mananampalataya pero nananatili palang tapat
sa Panginoon sa kabila ng marami niyang natamong karunungan at karanasan.
Manatiling
mapagpakumbaba. Huwag isipin kahit kailan na dahil sa
galing mo, sa narating mo, sa dami ng pera mo, sa hitsura mo, o sa kasikatan mo
ay espesyal ka na’t angat sa ibang tao. Huwag maging mayabang. Isa ka lang
nilalang ng Diyos. Isa ka lang maliit na tuldok ng buhay sa sangkalawakan. May
kuwento tungkol sa bagong Santo Papa, si Pope Francis. Matapos na mapili siyang
bagong Santo Papa, tinanggihan niya ang espesyal na sasakyan at sumabay sa mga
kardinal. Siya rin ang personal na nagbayad ng bill niya sa hotel na tinirhan
niya bago siya mapili.
May
pananagutan tayo sa ating bayan at sa ating kapwa. Sabi
ng paborito kong kanta sa simbahan, “Walang sinuman ang nabubuhay para sa
sarili lamang. Tayong lahat ay may pananagutan sa isa’t isa.” Ika nga ni Mayor
Joseph Santiago sa palabas na “Bayan Ko” sa GMA News TV 11, ang problema mo,
problema nating lahat. ‘Di masamang makisangkot. Mahalagang tingnan natin ang epekto sa bansa ng mga
ginagawa natin.
Pahalagahan
ang magulang habang sila’y narito pa. Minsa’y nag-comment ako
sa blog ni KC Concepcion, anak ni Sharon Cuneta, nang mag-post siya tungkol sa reunion nila ni
Gabby. Kako, ang mga magulang ay parang promo: offer is good while supplies last.
Maaga akong nabawasan ng supply. Nawala si Papa noong baby pa ako. Binawi ni
Lord si Mama bago ako magkolehiyo. Pero nakarating pa rin sa akin ang dala
niyang application sa scholarship na nagpaaral sa akin sa UP. Patapos na ako
nang kunin din ang lolo ko. Pero tinirhan pa rin ako ni Lord ng supply: narito
pa ang lola ko, si Nanay Diding, at nadadalaw-dalaw ko pa siya. Sana ipagkaloob
ng Diyos na matagal ko pa siyang makasama.
‘Di
permanente ang mga relasyon, lalo sa maagang kabataan.
Sa buhay, may ilang kaibigan kang kasama mo ngayon, pero posibleng layasan ka
bukas. Balang araw, tatanungin mo ang iyong sarili: bakit nga ba ako dead na
dead sa kanya? Wala kang maisasagot, at matatawa ka na lang.
Magbasa.
Mula
pa noong bata ako, lahat ng babasahin, pinapatulan ko: komiks, libro, magazine,
diyaryo, websites, songhits, at pati polyeto ng iba’t ibang relihiyon. Sa
pagbabasa, marami kang malalaman. Para ka na ring nakarating sa maraming lugar.
At kapag kaya n’yo na, maglakbay. Nakakapagod pero nakapagpapayaman ng
karanasan ang pagbiyahe sa iba’t ibang lugar.
Sa
buhay, darating ang kasawian at mga pagkakamali. Gawin
itong hamon para patuloy na lumaban sa buhay. Sobrang sakit nang mawala si
Mama. May mga pagkakataon noon na naiiyak na lang ako kapag nakikita ‘yung
ibang estudyante na binibisita ng mga pamilya nila. Pero iniiyak ko na lang.
Kung sumuko ako, sabi ko nga, baka kung anu-ano lang ang ginagawa ko ngayon.
Ganyan din ang mga pagkakamali. Kapag naitama ito, pwedeng maging tungtungan sa
pag-abot ng mga pangarap.
Mangarap
ka. Pamagat
din ‘yan ng pelikula nina Kapusong Mark Anthony Fernandez at Claudine Barretto
na pinanood ko ang shooting sa UP noong freshman ako. ‘Di ko itinitigil ang
mangarap. Libre naman, saka ang mahalaga, ‘yung wala kang sinasagasaan. At
kapag nangangarap ako, tinataasan ko na para kung bumagsak man ako, medyo
mataas-taas pa rin ang bagsak.