Acclaimed Korean director Bong Joon-ho electrifies audiences in ‘Snowpiercer’

ni Jovelyn Javier

Director Bong Joon-ho

Matagal nang pinag-uusapan at inaabangan ang kauna-unahang English-language at Hollywood debut film, ang “Snowpiercer” mula sa isa sa pinakamagagaling at nirerespetong direktor sa mundo ng Korean cinema na si Bong Joon-ho.

Isang kilalang pangalan na si Bong Joon-ho sa maraming international film fest lalo na sa mga pelikulang “Memories of Murder” (2003), “The Host” (2006), “Mother” (2009) at pinarangalan siya bilang best director, best film, best screenplay at special jury prize sa mga nabanggit na pelikula.

Nadiskubre ni Bong Joon-ho noong 2004 ang “Snowpiercer” nang makita niya ang French graphic novel na “Le Transperceneige” nina Jean-Marc Rochette at Jacques Lob sa paborito niyang comic book shop sa Hongdae, Seoul. Nabighani siya agad sa ideya ng mga tao na nagsisikap para mabuhay sa loob ng isang malaking tren. Partikular na rito ang katangi-tanging panlipunang pagkakahati sa bawat karo ng tren.

Nagustuhan din ito ng kaibigan at batikang direktor na si Park Chan-wook nang ipakita ni Bong Joon-ho ang materyal sa kanya. Kalaunan ay nakuha na ni Bong Joon-ho ang screen rights para sa pagsasapelikula ng “Snowpiercer” sa tulong ng Moho Films na production company ni Park Chan-wook.

Pinangungunahan ni Chris Evans (Curtis) na mas kilala bilang Captain America mula sa Marvel movies ang all-star cast na kinabibilangan din ng mga magagaling na British thespians: John Hurt (Gilliam), Tilda Swinton (Mason) at Jamie Bell (Edgar). Kasama rin si Octavia Spencer (Tanya), Luke Pasqualino (Grey), Song Kang-ho (Minsu) at Go Ah-sung (Yona) na mga kilalang South Korean actors at si Ed Harris bilang Wilford.

Nagsimula ang pelikula sa isang eksperimento para masolusyunan ang global warming ngunit hindi ito naging matagumpay. At dahil ito, nabalot ang buong mundo sa isang panibagong “ice age” na kumitil sa halos lahat ng klase ng buhay. Ang mga natatanging nakaligtas ay 18 taon nang nakatira sa “Snowpiercer” – isang napakalaking tren na ginawa ni Wilford bago pa mangyari ang nabigong eksperimento. Patuloy na tumatakbo ang tren sa buong mundo sa pamamagitan ng tinatawag na “perpetual-motion engine.” Ito ay isang makina na tuluy-tuloy ang pagtakbo kahit walang panlabas na enerhiya para paganahin ito.

Isa sa pangunahing tensyon sa pelikula ang sistema ng panlipunang dibisyon, kung saan ang mga mayayaman ay kumportableng namumuhay at nakatira sa front coaches ng tren. Sa gitna ng sitwasyon, nakukuha pa rin ng mga mayayaman ang karangyaan dahil kumakain sila ng masasarap na pagkain, nakakapag-relax sa spa at pool, nakakapagpatingin sa espesyalista at nakakapagsaya sa club. At sa kadulu-duluhan naman ng tren, nakatira ang mga mahihirap na kumakain ng tinatawag na “protein bars” at hindi natutulog sa maganda at maayos na tulugan kundi sa madumi at mainit na quarters.

Mula nang mangyari ang “Revolt of Seven” kung saan pitong tao ang nasawi nang lumabas sila sa tren, wala ng naglakas loob pa na magsimula ulit ng rebolusyon. Ngunit kalaunan, naglakas loob sina Curtis sa tulong ni Gilliam at Edgar na sumubok ulit ngunit sa pagkakataong ito ay layunin nila ang makarating sa engine room para ma-kontrol ito, na maaaring maging susi para makipagkasundo ang mga mayayaman.

Dito nagsimula ang nakaka-tensyon at kapana-panabik na pakikipagsapalaran ng grupo sa pamumuno ni Curtis para makawala sa napakahirap na estado nila sa dulo ng tren. At para makarating sila sa engine, kailangan nila si Minsu na siyang nagdisenyo ng mga tarangkahan.  

Punung-puno ng aksyon at mga hindi inaasahang pangyayari ang pelikula. Hindi mo alam kung ano o sino ang mga makakaharap nila sa bawat pagbukas ng tarangkahan. Isang matinding nerbyos at gulat ang binibigay nito sa mga manonood, habang inaantay nila kung ano ang nasa kabilang coach.