Mga Kaugaliang Hapon na Dapat Matutuhan Nating mga Pilipino

Ni Rey Ian Corpuz 

Isa ako sa napakaraming Overseas Filipino Worker o OFW na nakikipagsapalaran sa ibang bansa para sa magandang kinabukasan ng pamilya at nabigyan ng pagkakataon na manirahan sa Japan. Anim na taon na rin ako rito, nagtatrabaho sa pampublikong paaralan bilang Assistant Language Teacher o ALT. Masasabi kong malaking tulong na nakakasalamuha ko araw-araw sa trabaho ang mga Hapon. Napakaraming bagay na nagpabago sa mga luma at hindi kagandahang-asal ko lalo na pagdating sa trabaho.

Unti-unti ko rin naintindihan ngayon na marami tayong kaugalian na sa pananaw natin bilang Pilipino ay tama ngunit salungat pala. At mas nagpatibay na para makilala ko ang sarili ko bilang isang totoong Pilipino ay kinailangan kong lumabas ng bansa upang makita kung ano tayong mga Pilipino sa mata ng ibang lahi.

Ilan sa mga kaugaliang ito ay:

1. Ang konsepto ng mabilis na “customer service”.

Noong nasa Pilipinas pa ako, ang pananaw ko sa Filipino customer service ay pasado na ngunit sa paninirahan ko sa Japan ay hindi maiiwasang maikumpara ang serbisyo. Sa bansang ito, kahit bumili ka lang ng mumurahing gamit o pagkain sa convenience store ay napakabilis ng daloy ng pila kahit iisa lang ang kahera. Kung nasa supermarket, hindi ka tutubuan ng ugat sa pagtayo kahit puno pa ang basket mo. At ang pinakamaipagmamalaki nila pagdating sa serbisyo? Ngiti! Mararamdaman mo ang sinseridad sa pagpapasalamat. 

Napakaingat din nila sa bawat kilos, kung may nagawa silang mali ay agad silang hihingi ng paumanhin. Sa atin sa Pilipinas, kahit P5,000 na ang pinamili mo ay bibihira kang makakita ng nakangiting cashier, hindi ba nakakainis? Lalo na bilang balikbayan na nasabik ka sa atin at gagastos ng napakamahal ay pagsusuplada pa ang isusukli sa’yo. 

2. Tamang pagsusukli.

May pagkakataon na ba na hindi kayo nasuklian ng tama o kahit Y1 dito sa Japan? Sa atin sa Pilipinas, mapa-jeep, taxi, department store, o restaurant, parating kulang ang sukli. Halimbawa, bakit ba kasi ang presyo ng mga bilihin sa atin ay may sentimo pang butal? Bakit hindi na lang sakto ang presyo para wala nang problema kung magkukulang ng panukling-barya? O kung minsan ang sukli ay kendi, minsan “thank you” na lang dahil “shouganai” na walang barya ang tindahan. 

3. Pagiging maagap o “pro-active” sa lahat ng bagay lalo na sa trabaho

Lalo na sa trabaho, ayaw ng mga Hapon na may nasasayang na oras. Kaya maunlad ang kanilang bansa dahil seryoso sa trabaho ang mga Hapon. Walang nakikinig ng music, walang nakikipag-tsismisan, walang nag-“Facebook” or “Twitter”, at walang kumakain ng pansit habang nagtatrabaho. Walarin nag-uusap tungkol sa personal na buhay, resulta ng laban ng basketbol o nangyari sa telenobela kagabi. Kung mayroon man siguro ay sa labas na ng oras ng trabaho. 

Ito ang pinakamalaking kaibahan na nakita ko. Nalaman ko na dapat bilang empleyado, nakikibagay ka rin sa ginagawa ng mga kapwa mo Hapon. Sa atin, pag may transaksyon, aabutin ng buong isang araw bago ka maserbisyuhan, sa kanila hangga’t may paraan at oras, seserbisyuhan ka. Walang petiks-petiks sa mga Hapon. Sa atin, pababalik-balikin ka hanggang mapagod ka. Kung may transaksyon sa atin at may 30 minuto na lang na naiwan bago ang uwian, eh bukas na lang dahil gipit na sa oras. Dito, kahit pumasok ka ng tatlong minuto bago magsara ang opisina ay seserbisyuhan ka pa rin.

4. Konsepto ng “accountability” o pag-ako ng responsibilidad.

Sa kulturang Hapon, kung ikaw ay nagkamali, aaminin kaagad nila at hihingi ng paumanhin. Sa mga seryoso at malaking pagkakamali, ang mga executives ng kumpanya ay nagpa-public apology at sabay “bow” sa media para ipakita ang sinseridad ng kanilang pagpapaumanhin sa nagawa nilang kamalian. Ang karamihan lalo na yung mga nasa gobyerno, nagre-resign. Iyong iba nag-su-suicide dahil nayurakan ang kanilang reputasyon. 

Pero huwag na nating pag-usapan ang gobyerno natin dahil alam nating hahaba lang ang debate. 

Simulan natin sa karaniwang tao. Sa sariling karanasan ko, sa pag-uwi ng pamilya ko noong nakaraang taon, nasira ang “baby stroller” ng aking anak at iniwan na lamang na parang basahan sa gilid ng conveyer. Kahabag-habag na makita ang gamit ng anak ko na pinasok ng maayos sa eroplano mula Japan at pagbaba sa Pilipinas ay parang walang pakialam ang mga staff na in-charge sa mga bagahe. Kumulo ang dugo ko sa sobrang galit dahil walang nakapagsabi kung ano ang nangyari sa gamit namin at ang salitang gusto kong marinig na “sorry” ay napalitan pa ng turuan. 

5. Pagmamahal sa sariling bayan.

Ito marahil ang pinakamahirap sa lahat. Alam natin na ang mga Hapon ay grabe kung magmahal sa sarili nilang bayan. Kaya nga siguro hanggang ngayon ay nangangapa pa rin sila sa wikang Ingles dahil gusto nilang palawakin ang kanilang wika. Tayo, mahal ba natin ang sarili nating bansa? 

Bilang isang OFW, ano ba ang kontribusyon natin sa pagpapalawak ng ating kultura? Sapat na ba ang pera at balikbayan boxes na pinapadala natin? Marahil “shouganai” kasi nga nandito tayo para kumita ng pera. Pero bilang isang Pilipino na nasa Japan, proud ka ba bilang isang Pilipino? Tinuturo ba natin sa mga anak natin – lalo na sa mga anak ng Japanese at Pinay -- ang mga kaugaliang Pilipino? Sana ay turuan natin ng mabubuting kaugaliang Pilipino at mga bagay at lugar na maipagmamalaki ng Pilipinas. 

May naitutulong ba tayo para mabago ang ating bansa? Kung mayroon, saludo ako sa iyo! Siguro karamihan sa atin ay nag-iisip pa rin kung papaano matutulungan ang Pilipinas. At sana’y tumulong tayo sa pagpapaangat ng ating bansa sa lahat ng aspeto.

Napakarami pang magagandang kaugalian ang mga Hapon na sa pananaw ko ay magiging gabay nating mga Pilipino para mas mapaunlad ang ating bayan. Ilan lamang po ito sa mga paalala na tayo ay mamulat sa mga mali nating kaugalian.

Ika nga nila, “Bato-bato sa langit, ang tamaan huwag magalit”.

Maraming salamat po.