Mga Kaugaliang Pilipino na Dapat Matutuhan ng mga Hapon

Ni Rey Ian Corpuz

Sa nakaraang isyu ay nabanggit ko ang mga kaugaliang Hapon na dapat nating matutuhan. Sa yugtong ito, ibabahagi ko naman ang mga kaugalian nating mga Pilipino na dapat matutuhan ng mga Hapon.

1. Pagiging masayahin

Sa ating kultura, kahit salat sa pera, nairaraos pa rin natin ang mga pagdiriwang tulad ng kaarawan at piyesta. Simpleng salo-salo, kantahan sa videoke at kuwentuhan ay masaya na tayo. Naaalala ko noon sa isang kumpanya na pinagtrabahuan ko sa Makati tuwing unang sweldo ng mga bagong empleyado ay nagpapa-pizza o pansit. Kahit maliit na bagay ay kinapupulutan nating mga Pilipino ng kasiyahan. Kahit mahirap ang buhay ay nakakaangat pa rin tayo sa pagiging masaya; kahit may problema ay nakukuha pa rin nating tumawa. 

Dito sa Japan, kabi-kabila ang mga Filipino Community events upang makapagbigay ng kasiyahan sa ating lahat. Subukan rin ninyo na ipaghambing ang mga kuhang larawan natin sa mga kilala ninyong Hapon, hindi ba’t mas malutong at natural ang ngiti natin? Kahit gaano kapayak ang pamumuhay ng mga Pilipino ay mas kuntento at masaya tayo sa ating buhay. 

2. Malasakit sa kapwa

Noong sanggol pa ang aming anak, parati namin itong isinasakay sa stroller. Noong buntis pa ang aking asawa ay mabibilang lang ang mga pagkakataon na may nagbigay ng upuan para sa kanya sa “priority seats.” Kung may nagbibigay man ay mga babae rin. 

Isa pang halimbawa, rush hour sa tren, may nakasakay akong matandang biglang nahirapang huminga. Ito ay humihingi ng tulong na tawagin ang staff ng train station ngunit walang Hapon ang kumilos para tumawag. Walang pumansin sa kanya. Kung fluent lang sana akong makipag-usap gamit ang emergency telephone sa loob ng train, ako na sana ang tumawag.

Sa ating mga Pilipino, kung may aksidente man, magtutulungan tayo na maihatid o ma-rescue ang nasa bingit ng kamatayan. Dito sa Japan, walang tutulong sa iyo kundi ang mga doctor ng ambulansya. Sa bagay, may punto din sila, baka kasi mas mapinsala pa ang naaksidente kung kung sinu-sino lang ang makikialam. 

3. Pagiging maparaan kahit sa simpleng bagay

Likas sa ating mga Pilipino ang pagiging maparaan na kahit kulang o wala ang isang bagay ay nagagawa pa rin natin ang ating mga gawain. Halimbawa, summer vacation ngayon ‘di ba? Uso ang barbeque sa park. Kapag walang kerosene o gas para magsilab ng uling, ano sa tingin ninyo ang gagawin ng Pilipino at ng Hapon? Marahil karamihan ng Hapon ay hahanap ng pinakamalapit na convenience store para bumili ng gaas. Ang mga Pilipino malamang ay susunugin ang plastik bag na pinaglagyan ng uling at ilalagay ito sa ilalim o ‘di kaya ay maghahanap ng tuyong dahon o mga lumang diyaryo o magasin para ipanggatong sa uling. Tama ba ako?

Isa pang halimbawa ay base sa aking karanasan sa paaralan. Nagulat ang mga estudyante ko noong ginamit ko ang aking ngipin para putulin ang scotch tape habang sila ay naghahanap pa ng gunting. Marahil karamihan sa atin ay marunong magtasa ng lapis gamit ang kutsilyo o cutter. Sadyang gulat na gulat ang mga estudyante ko noong ipinakita ko sa kanila na pwedeng ipantasa ng lapis ang cutter na gamit nila. 

Kahit anong sitwasyon pa iyan, siguradong may paraan na maiisip ang mga Pilipino.

4. Pagtanggap ng kabiguan 

Kayo ba ay na “busted” na ng nililigawan ninyo? Kung ganoon, ano ang ginawa ninyo? Nagpakamatay ba kayo? Tumalon ba kayo sa riles ng tren? Pinatay ninyo ba ang inyong nililigawan? Hinarass niyo ba sa e-mail o Facebook? Ito ang isa sa mga malaking isyu sa kasalukuyan sa Japan. Mataas ang “suicide,” “stalking,” at “harassment” rate mula sa mga taong may kabiguan sa buhay. Karamihan ng suicide cases sa Japan ay dahil sa pera, pagkalugi ng negosyo o ang pagiging bangkarote ng mga kumpanya.

Sadyang matatag ang karamihan sa ating mga Pilipino. Kahit ilang beses na tayong bumagsak ay tatayo at tatayo pa rin tayo. Kung ayaw ng nililigawan mo, maghahanap ng ibang babae. Kung bagsak ang negosyo na itinayo ay mag-iisip ng panibago. Hindi lahat ng araw sa buhay ay sagana. Nakakaranas din tayo ng kahirapan at kalungkutan. Tayong mga Pilipino ay sanay sa kabiguan kaya malakas ang ating loob.

5. Close-family ties

Ang karaniwang pamilyang Pilipino ay napakalaki. Sa isang bubong ang isang mag-asawa ay may tatlo o maraming anak. Minsan kasamang nakatira si lolo at lola pati na rin si tito at tita. Sa tipikal na kaugaliang Pilipino, minsan sa isang taon ay nagkakaroon ng grand reunion ang angkan. Sa paraang ito ay nakikilala ng bawat miyembro ng pamilya ang kanilang mga malayong kamag-anak, pinsan, tito at tita at mga lolo at lola sa kabilang banda. 

Sa aspeto ng pamilyang Hapon ang usaping “close-family ties” ay halos wala sa bokabularyo ng mga Hapon. Kalimitan ang mga lolo at lola ay naiiwan sa kanilang “jikka” o unang bahay kung saan sila lumaki. Karamihan ng mga matatanda ay pinapatira sa “Home for the Aged” kung saan may private nurses na nagbabantay. Ito ay napakataliwas sa ugaling Pilipino kung saan kahit na tumanda na ang kanilang mga magulang ay sila pa rin ang mag-aalaga. 

Kayo, sang-ayon ba kayo sa mga Pilipinong kaugaliang ito?